Pietersblog

Kortgeleden is de Amerikaanse aanval met een atoombom op Hiroshima en Nagasaki herdacht. Beide plaatsen werden in een klap van de aardbodem weggevaagd. Alle inwoners kwamen om. Mensen in de omgeving die tot de overlevende behoorden kregen te maken met radioactieve straling en velen werden jaren na dato nog getroffen door kanker.De gevolgen waren onvoorstelbaar, evenals het menselijk leed dat jaren aanwezig bleef.

Er werden allerlei reden aangewend waarom het moest gebeuren. Japan moest capituleren en zo ging het ook.

Ik was een jaar of zes, zeven toen ik de Katholieke Illustratie onder ogen kreeg. Op de middenpagina een grote zwart-wit foto van het plat gebombadeerde Nagasaki (of Hiroshima) met in het midden nog het enige rechtopstaande gebouw. Op de voorgrond meende ik een kind te zien staan, kijkend naar de puinhoop.

Het maakte een verpletterende indruk en het beeld stond gebeiteld op mijn netvlies. Ik wist niet van de hoe en waarom, ik voelde wel dat het niet deugde: die leegte, die verwoesting,dat kind, dat niets…..

Nu die herdenking is geweest heb ik het beeld geschilderd zoals ik het voor me zie. Ter nagedachtenis.

Ik heb mij altijd verwonderd over het verschijnsel religie. Katholiek opgevoed en rooms misbruikt, (mijn vader was God’s plaatsvervanger in het Gezin) ging ik naar het Seminarie met het idee om missionaris te worden. Ik had daarbij niet het verlangen om mensen ervan te overtuigen dat hun religie de verkeerde keus was. Integendeel.

Religie heeft als doel betekenis te geven aan het leven. We hebben de aarde in bruikleen gekregen, kort of lang, en hebben de gezamenlijk verantwoordelijkheid voor het gebruik daarvan. We hebben daarnaast een collectieve verantwoordelijkheid voor elkaar met de erfenis van het verleden en het oog op de toekomst.

Deze uitgangspunten trof ik bijvoorbeeld aan bij de Massai in Kenia, bij de wijze mannen van de Sioux, Hopi indianen: de aarde van vroeger was in balance en alles was met elkaar verbonden: neem wat je nodig hebt en niet meer. De dieren zijn je broeders en zusters: ze geven je voedsel, kleding en warmte. Neem niet meer dan wat je nodig hebt.

Het getuigd van spiritualiteit en visie op de onlosmakelijke verbondenheid met de aarde en het leven. En het benadrukt onze afhankelijkheid van elkaar: van het gezin, de stad, de staat, de wereld.

De grote religies, zoals wij die kennen, geven dit ook aan maar stoppen tegelijkertijd veel energie in het benoemen van de verschillen en bespelen de machtskaart. De katholieke Kerk, de verzameling Protestantse Kerken, de Islam ( ook een verzameling geloofsrichtingen), enz.

De geschiedenis toont ons die eindeloze machtsstrijd om de groene, grazige weiden, het heldere stromende water, het verwerven van rijkdom en de zegen van de Allerhoogste. En telkens weer verdwijnen de winnaars of worden overwonnen door anderen met dezelfde machtswellust of misschien wel goede bedoelingen. Aards en tot stof weergekeerd. Hun hoofden, ringen, gewaden en gebouwen zijn te bezichtigen.

Vandaag de dag zijn religies met verwijzing naar de heerser in de hemelen, in strijd met elkaar, terwijl de aarde verschrompeld en de mensheid als een lemming naar de afgrond rent.

Een totaal gebrek aan rentmeesterschap. Jammer.