Kortgeleden is de Amerikaanse aanval met een atoombom op Hiroshima en Nagasaki herdacht. Beide plaatsen werden in een klap van de aardbodem weggevaagd. Alle inwoners kwamen om. Mensen in de omgeving die tot de overlevende behoorden kregen te maken met radioactieve straling en velen werden jaren na dato nog getroffen door kanker.De gevolgen waren onvoorstelbaar, evenals het menselijk leed dat jaren aanwezig bleef.
Er werden allerlei reden aangewend waarom het moest gebeuren. Japan moest capituleren en zo ging het ook.
Ik was een jaar of zes, zeven toen ik de Katholieke Illustratie onder ogen kreeg. Op de middenpagina een grote zwart-wit foto van het plat gebombadeerde Nagasaki (of Hiroshima) met in het midden nog het enige rechtopstaande gebouw. Op de voorgrond meende ik een kind te zien staan, kijkend naar de puinhoop.
Het maakte een verpletterende indruk en het beeld stond gebeiteld op mijn netvlies. Ik wist niet van de hoe en waarom, ik voelde wel dat het niet deugde: die leegte, die verwoesting,dat kind, dat niets…..
Nu die herdenking is geweest heb ik het beeld geschilderd zoals ik het voor me zie. Ter nagedachtenis.
