Henk Schram: In perspectief
De man die mij inspireerde, mij antwoorden gaf.
Toen ik bijna 13 werd, kreeg ik een gesprek met de kinderrechter. Ik had een keuze. Terugkeren naar huis was daar niet bij. Wel: pleegouders die ik nog niet kende of: wat ik wilde: Seminarie. Ik koos voor het Seminarie van de Paters Oblaten Immaculatae OMI in Valkenburg. Helemaal in het zuiden van Nederland. Ik kon niet naar huis. Ik wilde niet naar huis. Het Seminarie bood een soort vrijheid waar ik naar verlangde. Het was een missieorde, wereldwijd actief en dat gaf een breed uitzicht op de mogelijkheden. De vakken: Latijn, Frans, Duits, Nederlands , Wiskunde ,Geschiedenis. Honderdzestig leerlingen, pakweg twintig leraren. Dat was mijn redding. Uit het vele aanbod van vrijetijdsbesteding koos ik voor toneel en muziek.
Wat ik intuïtief wist was dat zoveel paters en broeders, tezamen een afspiegeling zouden vormen va de samenleving. Op mijn hoede zijn dus was mijn tweede natuur. Nooit spijt van gehad. Leerde toneelspelen, declameren, schreef zelf stukken en liedjes voor een musical, zat in de organisatie van Carnaval.
Het vervolg van deze opleiding was in Utrecht : het scholasticaat. Hier kwam ik Henk Schram OMI tegen. Om gezondheidsredenen was hij teruggekomen uit Shri Lanka.
Hij liet mij een tekst vertalen in het Engels. De tekst was bedoeld voor een bijeenkomst van de WHO, The World Healt Organisation. Daar heb ik hard aan gewerkt, maar later bleek dat slechts een manier te zijn om mij kennis te laten maken met de problemen in de wereld. Zo begon het. Zijn manier van werken.
Ik ging werken met en voor werkende jongeren in een buurthuis in Amersfoort. Maakte samen met hen een toneelstuk en had tal van gesprekken over thuis, het werk, het loon, leef en arbeidsomstandigheden. Het minimumloon kwam ter sprake, de arbeidsomstandigheden, de leerkansen, de toekomst. Zij brachten de onderwerpen en wat je kon doen als er sprake was van onrecht, misbruik, gevaar voor gezondheid, jeugdloon.
Ik heb mijn studie niet afgemaakt, nam afscheid van de Oblaten en ging werken in Amsterdam bij de KWJ Catholic Working Youth, een wereldwijde werkende jongeren organisatie opgericht door Josef Cardijn, bisschop in Belgie. Henk die Cardijn kende, was een inspirator voor het verbreden van de organisatie die het zien, oordelen, handelen als handelingsperspectief uitdroeg.
Het antwoord tegen uitbuiting was leiderschapsvorming. We organiseerden weekends met twintig tot dertig jongeren met het principe van zien, oordelen, handelen. We nodigden politieke leiders uit om kennis te maken met hun agenda en tegelijkertijd te eisen dat er scholing en vorming zou zijn, het minimumjeugdloon zou worden verhoogd en inspraak mogelijkheden zouden worden georganiseerd op het bedrijf.
Naast de scholingsmogelijkheden voor de ondernemingsraad, kwam er ook een jongerencommissie met met dito scholingsmogelijkheden. Onderwerpen: arbeidsomstandigheden, arbeidsrecht, sociaal plan bij een fusie of sluiting.
Altijd op basis van het principe: zien, oordelen, handelen.
NU
Ik haalde mijn diploma Kosmopolitiek Veldwerker op de sociale academie in Driebergen.
Jarenlang heb ik cursussen verzorgd voor het personeel van Banken, Ziekenhuizen, Welzijnsorganisaties, Gemeentepersoneel, Detailhandel. Met veel plezier.
Echter:
Het ledental van de vakbonden heeft geleidelijk aan een dieptepunt bereikt. Zo nu en dan breekt het inzicht door dat klassenstrijd nog steeds succesvol wordt gevoerd maar nu door Aandeelhouders, CEO’s, Multinationals, Hedgefonds , Neoliberale Politieke Partijen, Neofascistische partijen. Er is geen antwoord, behalve dan eindelijk een wilde staking zoals dit weekend op Schiphol-airport. De uitbuitingsgraad is verveelvoudigd door extreem lage lonen, te dure woningen, langere werktijden, onderlinge concurrentie en afhankelijkheid, ieder voor zich en God voor ons allen. Extreme ongelijkheid is wereldwijd toegenomen en dat is een tikkende tijdbom.
Noot: voor wie het herkend: de Paters Oblaten kregen in 1885 van de Paus toestemming om in het Noorden van Canada Catechisatie-werk te verrichten onder de Inuit en Meti. Dat werd georganiseerde Culturele Genocide door kinderen te ontvoeren en te vervreemden van hun eigen cultuur. Onvoorstelbaar extreem geweld en misbruik leidde tot de dood van honderden kinderen.
