Henk Schram: In perspectief
Kosmopolitiek Veldwerker
In het jaar dat ik 13 zou worden, kreeg ik een gesprek met de kinderrechter. Ik had een keuze. Terugkeren naar huis was daar niet bij. Wel: pleegouders die ik nog niet kende of: wat ik zelf al had aangegeven: Seminarie. Ik wilde missionaris worden en mijn moeder kwam met het Seminarie van de Paters Oblaten Mariae Immaculatae, afgekort: OMI in Valkenburg. Helemaal in het zuiden van Nederland. Ik mocht niet naar huis. Ik wilde niet naar huis. Het Seminarie bood een soort vrijheid waar ik naar verlangde. Het was een missieorde, wereldwijd actief en dat gaf een breed uitzicht op de mogelijkheden. De vakken: Latijn, Frans, Duits, Nederlands , Wiskunde ,Geschiedenis. Honderdzestig leerlingen, pakweg twintig leraren. Dat was mijn redding. Uit het vele aanbod van vrijetijdsbesteding koos ik voor toneel en muziek.
Wat ik intuïtief wist was dat zoveel paters en broeders, tezamen een afspiegeling zouden vormen va de samenleving. Op mijn hoede voor het geval iemand zich aan mij zou vergrijpen: mijn tweede natuur. Voor die keuze om naar het seminarie te gaan heb ik nooit spijt gehad. Ik Leerde toneelspelen, declameren, schreef stukken en liedjes voor een musical, schreef de schoolkrant, werd gekozen tot Prins Carnaval in 1966 en werd Ceremoniemeester van het Carnaval in 1967.
Het vervolg van deze opleiding was in Utrecht : het scholasticaat. Hier kwam ik Henk Schram, OMI tegen. Hij was missionaris en veldwerker geweest in Sri Lanka. Om gezondheidsredenen was hij teruggekomen..
Hij liet mij een tekst vertalen in het Engels. De tekst was bedoeld voor een bijeenkomst van de WHO, The World Healt Organisation. Daar heb ik hard aan gewerkt, maar later bleek dat slechts een manier te zijn om mij kennis te laten maken met de problemen in de wereld. Zo begon het. Zijn manier van werken.
Ik ging werken met en voor werkende jongeren in een buurthuis in Amersfoort. Maakte samen met hen een toneelstuk en had tal van gesprekken over thuis, de liefde, het werk, het loon, leef en arbeidsomstandigheden. Het minimumloon kwam ter sprake, de leerkansen, de toekomst. Zij brachten de onderwerpen en wat je kon doen als er sprake was van onrecht, misbruik, jeugdloon.
Ik heb mijn studie niet afgemaakt, nam afscheid van de Oblaten en ging werken in Amsterdam bij de KWJ Catholic Working Youth in die tijd een wereldwijde werkende jongeren organisatie opgericht door Josef Cardijn, bisschop in Belgie. Henk die Cardijn kende, was een inspirator voor het verbreden van de organisatie die het zien, oordelen, handelen als handelingsperspectief uitdroeg.
Het antwoord tegen uitbuiting was leiderschapsvorming. We organiseerden weekends met twintig tot dertig jongeren met het principe van zien, oordelen, handelen. We nodigden politieke leiders uit om kennis te maken met hun agenda en tegelijkertijd te eisen dat er scholing en vorming zou zijn, het minimumjeugdloon zou worden verhoogd en inspraak mogelijkheden zouden worden georganiseerd op het bedrijf.
Naast de scholingsmogelijkheden voor de ondernemingsraad, kwam er dus ook een jongerencommissie met scholingsmogelijkheden. Onderwerpen: arbeidsomstandigheden, arbeidsrecht, sociaal plan bij een fusie of sluiting.
Altijd op basis van het principe: zien, oordelen, handelen
Ik haalde mijn diploma Kosmopolitiek Veldwerker op de Sociale Academie in Driebergen.
Een aantal jongeren die ik kende, werden lid van de jongerencommissie en later gekozen in de ondernemingsraad en werden lid van een vakbond. Als gevolg hiervan heb ik Jarenlang cursussen verzorgd voor het personeel van Banken, Ziekenhuizen, Welzijnsorganisaties, Gemeentepersoneel, en Detailhandel. In die periode kwamen stakingen veel voor. Ik herinner me de enorme demonstratie van het FNV op het Museumplein.
Echter:
In de loop van de tijd heeft het ledental van de vakbonden geleidelijk aan een dieptepunt bereikt. Het lijkt er nu op dat klassenstrijd nog steeds wordt gevoerd maar nu door Aandeelhouders, CEO’s, Multinationals, Hedgefonds , Neoliberale Politieke Partijen, Neofascistische partijen. Er is geen antwoord, behalve dan eindelijk eens een wilde staking zoals dit weekend op Schiphol airport. De uitbuitingsgraad is verveelvoudigd door extreem lage lonen, te dure woningen, langere werktijden, onderlinge concurrentie en afhankelijkheid, ieder voor zich en God voor ons allen. Extreme ongelijkheid is toegenomen en dat is een tikkende tijdbom. Dat is in mijn andere artikelen toegelicht. De neergang is begonnen sinds de regeringen van Balkenende (CDA) en Kok (PvdA) die de socialistische uitgangspunten verloochende en inleverde voor het pluche van de neoliberalen.
Noot: Voor wie het herkend uit recentelijk publicaties: de Paters Oblaten kregen in 1885 van de Paus toestemming om in het Noorden van Canada Catechisatie-werk te verrichten onder de Inuit en Meti. Dat werd georganiseerde Culturele Genocide door kinderen te ontvoeren en te vervreemden van hun eigen cultuur. Onvoorstelbaar extreem geweld en misbruik leidde tot de dood van honderden kinderen.
