Pietersblog

Argos : artikel over Dis.

” De Dissociatieve Identeitsstoornis DIS is al decennia onderdeel van een verbeten debat. Wordt het veroorzaakt door ernstig vroegkinderlijke traumatisering of is de psychische aandoening pure fantasie? Neurowetenschapper Simone Reinders is een pionier in het onderzoek naar dissociatie en de neurobiologie van DIS. Vorige maand publiceerde ze een grootschalige analyse van alle bekende studies die de biologie van dissociatie onderzochten. “

Zie:https://www.vpro.nl/argos/lees/onderwerpen/artikelen/2021/neurobiologisch-onderzoek-laat-zien-dat-dis-wordt-veroorzaakt-door-vroegkinderlijk-trauma.html

Mijn Reactie:

Wat mijn aandacht trokt in dit artikel is de relatie die Mevrouw Reinders o.a legt tussen DIS en seksueel misbruik, cq trauma in de vroege kindertijd.

Ik ken veel momenten van gedragspatronen in mijn leven die verwijzen naar een identiteitsstoornis. In de gesprekken met verschillende psychiaters is hier nooit op doorgevraagd en werden de gesprekken vaak teruggevoerd op het hier en nu of in een enkel geval een geboortetrauma. Echter niet op gebeurtenissen van misbruik, huiselijk geweld, uithuisplaatsing enz, en de gevolgen.

Het heeft ook jaren geduurd voordat het etiket CPSS werd gegeven om een kader te geven, een verklaring voor gedragsverschijnselen. Als het om verschijnselen gaat die zouden kunnen verwijzen naar DIS gaat het verder: verandering in het gedrag van volwassene in een kindpositie. Dat heeft me altijd bezig gehouden en ik heb het ook geschilderd. Ik weet nog momenten van die verandering omdat ik ermee werd geconfronteerd. Het gebeurde tegelijk met verstarring en daarna woede alsof ik was betrapt. Praten als een kind, handelen als een kind, toestaan dat wat er gebeurde als kind een kinderlijke reactie oplevert. Zoals ik moest handelen toen ik klein was: aangeleerd reageren. Lichaam, Hand en Hoofd werden gestuurd.

Ik wist ook hoe ik mijzelf kon splitsen: aanwezig/niet aanwezig. Mezelf horen praten met mensen terwijl ik iemand ergens anders was. Kon dagen duren en hield dan op als mijn agenda aangaf dat ik afspraken had. Een lange rit in de auto of erger in de trein was een belangrijke trigger om te splitsen. Afwezig en toch aangekomen op de afgesproken plaats. Het gebeurde ook dat ik niet aankwam en bleef doorrijden tot het gordijn verdween.

Ik hoor de ander: waar ben je nu, wat denk je, ik hoor de angst in de stem. Maar ik kan niks zeggen, er komen honderden woorden tegelijk en ik kan er geen verhaal van maken.

Is dat een dissociatieve stoornis? Als ik het artikel lees en herlees zie ik antwoorden die dekking geven aan gebeurtenissen in mijn verleden.

Mijn hoofd heen en weer slaan, dat deed ik als kind om mijzelf te bedwelmen, in slaap te sussen. Recentelijk werd ik midden in de nacht wakker terwijl ik heftig mijn hoofd heen en weer schudde, net als toen. Een nachtmerrie? Ik ben weer in slaap gevallen. Toen is dichtbij, weet ik en triggers zijn altijd aanwezig.

Ik spreek geen psychiaters meer, dat is voorbij, maar zulke discussies en kennisoverdracht zoals bij Argos, volg ik graag. Het kunnen antwoorden zijn op vragen en als ik er mee verder kom is het allang goed.

Reageren? info@pjotter.com