Ik heb een account gemaakt op instagram. Hierop heb ik tekeningen en schilderijen gepubliceert ter ondersteuning van het gesprek over sexueel misbruik van jongens en de gevolgen daarvan.
Ik heb meer dan 200 tekeningen, olieverf schilderijen en canvasboards gemaakt met als uitgangspunt mijn leven met een trauma. Naast het bijhouden van een dagboek, schilderde ik de beelden die me dwars zaten. Steeds terugkerende beelden die verband hielden met elkaar maar geen uitleg gaven. Steeds kwam de vraag terug: wat is er gebeurd in die eerste 10 jaar? Waarom heb ik die beelden?
Ik kocht boeken over jongens en seksueel misbruik. Wat zijn de gevolgen, wat is de rode draad. Zijn die gevolgen ook vanzelf het bewijs ? Ik liet schilderijen zien op de Wackers Academie en een groepsgenoot vroeg meteen of het hier om misbruik ging. Aardige hint. De belangrijkste getuige was mijn zus omdat ze vertelde hoe ik huilend naar beneden kwam en in bed kroop. En ik weet dat ik mijn benen niet kon strekken van de pijn. mijn hoofd heen en weer sloeg om in trance te raken en uiteindelijk in slaap viel.
De aantekeningen van mijn moeder en gesprekken met een paar familieleden gaven een paar aanwijzingen: mijn vader zou homosexueel zijn en vreemde vrienden hebben en ik was zijn lievelingskind. Hij nam mij als enige mee op familiebezoek in Weesp.
Ik wilde geen boek schrijven, tekenen en schilderen, dat was wat ik wilde en ook heb gedaan. Het is mooi zo. Maar de volgende stap: erover praten met anderen, dat bleek ongemakkelijk. Wat moet je met zo’n verhaal. Zoals gezegd: ik heb veel boeken gelezen, interne afgezocht, websites over mannen met misbruik ervaring en al die verhalen als spiegel gebruikt.
Ik wilde met Instagram ook zo’n spiegel aanbieden. Jongens en mannen die het internet afstruinen naar houvast, beelden bieden die ze zouden kunnen herkennen en het mogelijk makkelijker maakt om erover te gaan praten. Bevestiging krijgen, sterker worden om er mee te kunnen leven.
Het gaat niet over en het tekent je leven, maar het doorbreken van de stilte, het verzwijgen, de angst om afgewezen te worden, is ziekmakend, alcohol verslavend en/of je wordt een rook-of drugjunk. Het is onder druk de stilte uit je longen schreeuwen en dat is het begin van herstel.
Ga niet aan mij vragen wat ik allemaal bedoel. Luister naar je intuitie, kijk naar je beelden, praat. Daar worden we sterker van.
