Welkom In mijn blog schrijf ik verhalen over alles wat mij interesseert of zorgen baart. Ik voel me betrokken met wat er in de wereld gebeurd en bij mensen die zich inzetten voor verandering. De rechten van mensen zijn door de UN vastgesteld evenals de kinderrechten die wereldwijd gelden. Niettemin worden die rechten dagelijks geschonden en zeker niet alleen in landen die we vroeger de derde wereld noemden. Mijn motto is "worden wie je bent" en daar moeten dan wel alle ondersteunende voorwaarden aanwezig zijn.
Het gevoel van veiligheid in onze wereld is verdwenen. Zekerheden vervagen en verwachtingen zijn niet hoopvol. In gesprekken met jongeren geven ze aan weinig hoop te hebben voor de toekomst, vragen ze zich af of ze wel kinderen willen krijgen. Het aantal zelfdodingen onder jongeren is het afgelopen jaar toegenomen. Dat heeft ook te maken met het virus en de mogelijke nog gevaarlijker mutaties die ons te wachten staan.
Er zijn spanningen tussen Rusland en het westen. De oorlog lijkt uitgebroken en Putin wil de geschiedenis ingaan als de keizer die het grote imperium heeft hersteld. Is ook al een dagje ouder en ziet er ongezond dik uit.
Het westen reageert tandeloos,, de europeesche Unie is zwak, de Nato verdeeld. Polen en Hongarije voelen zich niet aangesproken. We zijn afhankelijk van gas aanvoer uit Rusland. De Balkan is onrustig, Serviers en Kosovaren voeren de spanning op.
Militair gezien is Nederland niet voorbereid op een grote oorlog. Amerika is door interne conflicten verzwakt. Biden is geen oorlogspresident en diplomatie heeft al die tijd nog niets opgeleverd.
China zal gebruik kunnen maken van de huidige patstelling door Taiwan aan te vallen zo gauw daar een platform is om de hulp in te roepen in een te organiseren chaos en zo het eiland te voegen in het Chinese Wereldrijk.
We hebben geen sterke geloofwaardige regering. Teveel is afgebroken de laatste 20 jaar, teveel onvoorbereid om tegemoet te komen aan de gezondheidseisen van vandaag, de stikstof, de opwarming van de aarde, de aanpak van het belastingparadijs, enz. Als je weet hoe lang deze kwesties al spelen, beloftes worden gemaakt en er toch niets gebeurd is er weinig hoop.
De vrijheid die we opeisen is een luchtbel die bij een volgende pandemie weer snel verdwijnt met nog veel meer slachtoffers. We zouden voorzichtig moeten zijn.
De opwarming van de aarde is aan de orde. Dat is gewoon aan de gang. Het komend jaar krijgen we weer te maken met heftige weersomstandigheden: brand, overstromingen, tornado’s, droogte, bevriezing. Je weet alleen niet waar en wanneer, althans niet in Europa. We hebben nog geen duidelijke repeterende chaos in dezelfde gebieden. Onzekerheid dus. Nu Glasgow ten einde is, rusten we achterover en worden we weer afgeleid door door toenemende corona besmetting, nieuwe films op Netflix, Voetbal in Quatar pakjes bestellen bij het Duitse Amazon, en eindeloos discussiëren over corona op de televisie, enz, enz. As usual.
Ergens in de wereld worden plannen gemaakt, ergens in de wereld wordt geld vrij gemaakt om plannen uit te werken. Dat geld komt van investeringsbanken. Het slotdocument geeft aanwijzingen, globale plannen, samenwerking, geld voor de arme landen. Intensie verklaringen.
We weten al sinds eind zeventiger jaren dat de toegenomen Co2 uitstoot de oorzaak is van de opwarming. Die wetenschap werd bevestigd door het beroemde filmpje van Shell waarin de wetenschappers van Shell waarschuwen voor de gevolgen. Ik zat toen op de Sociale Academie de Horst en volgde een tweejarige opleiding tot Kosmopolitiek Veldwerker waarvoor nog geen erkenning bestond, maar wel een officieel diploma. Tegelijkertijd hielden we regelmatig weekenden met dertig/veertig mensen om te discussieren over de ontwikkelingen in de rijke landen en wat ze noemden ontwikkelingslanden. Je zou het kunnen vergelijke met Het Forum in Davos of de Bilderberggroep me dit verschil dat wij er een heel weekend over deden, vrienden waren en het zelf betaalden. We zeiden ook dat op termijn mensen uit ontwikkelingslanden massaal zouden optrekken naar Europa en Amerika om te halen wat hen op criminele wijze werd onthouden ten gunste van vermogensgroei in het westen. Waarvan akte.
We zijn nu al in de tweede eeuw dat we geld geven aan de arme landen, alleen zijn er meer staatsgrepen in Afrika of is er meer geld van China dat binnenstroomt en China is geen anti-opwarming kampioen ook al hebben ze het het afgelopen jaar flink voor de kiezen gehad. Maar dat kan ook liggen aan de slechte kwaliteit van de gebouwde dammen en het zand voor beton wordt steeds duurder en van slechte kwaliteit. Voor de Chinese bouwmarkt wordt Shri Lanka afgegraven. Regelmatig zijn er staatsgrepen, worden gangs steeds beter bewapend en/of buiten de bevolking uit. Het ijzeren regime in Eritrea daarentegen is honkvast en onmenselijk.
Ik denk ook dat de rijken ervan uitgaan dat ze komende rampen overleven en dat diegenen die ervan overtuigd zijn dat er teveel mensen op deze aarde zijn het verminderingsproces kunnen overlaten aan de vervuiling van het drinkwater, de verdroging van landbouwgrond en de interne oorlogen en machtswisseling voor zelfverrijking. Ik heb begrepen dat rijke individuen zoals Gates en China landbouwgrond opkopen met vooruitziende blik voor hun levensbehoeften. Bezos doet zijn best om zoveelmogelijk co2 uit te stoten.
Samenvattend: ik heb er nog steeds geen vertrouwen in. Ik geloof niet in regeringsleiders die actie, actie roepen maar in de afgelopen jaren alles hebben afgebroken in hun neoliberale visie wat maar enigszins wijst op urgentie. Het afschaffen van de dividendbelasting was eigenlijk het belangrijkste doel. Dan zou Shell in Nederland blijven. Dan zou Unilever in Nederland blijven. Helaas. We gaan gewoon door en stoppen alle energie in het tegenhouden van wanhopige mensen.
Great news! The Environmental Protection Agency has proposed rules to cut methane and other harmful air pollutants from new and existing oil and gas operations. This important step forward will help protect the health of our children from the impacts of air pollution and climate change. Now it’s up to us to make sure these rules are as strong as possible.
In the U.S., 2.9 million children go to school a half mile from active oil and gas wells, putting their health at risk. This includes my own children. My two boys attend school only a half mile from fracked methane gas wells in southwestern Pennsylvania.
Oil and gas wells emit climate warming methane and other harmful pollution that can trigger asthma attacks and cause respiratory problems. I’m deeply concerned about what my children are breathing into their lungs every day I send them to school.
That’s why I am thankful that the EPA has proposed rules to address the health and climate impacts by limiting methane and other harmful pollutants from new and existing oil and gas operations.
But, peter, this is only the first step—a significant one, but far from the end… There are other very significant sources of methane emissions from oil and gas operations that are NOT covered by this new rule—things like what the industry calls “marginal wells,” for instance, that are far from marginal in their huge contribution to climate pollution. We need EPA to regulate those, too.
Children across the country—including my own—need strong and comprehensive EPA methane rules that cover all sources of oil and gas operations including smaller, leak-prone wells. Cutting methane pollution is one of the strongest levers we have to slow climate change, and it also improves air quality to protect our children’s health.
In the US, more than 9 million people live within a half mile of oil and gas operations. The frontline communities located closest to oil and gas operations are impacted the most — but this is a problem that affects all of us, because pollution can travel long distances across state borders
For our children,
Patrice Tomcik National Field Manager, Moms Clean Air Force
De vorming van je persoonlijkheid wordt beïnvloed door het script wat je bij geboorte meekrijgt: het verbindt je met verleden en toekomst en je intuïtie is het hulpmiddel om het spoor van het script te volgen. Als je ouders hier tenminste oog voor hebben. Het ergste is als ze je proberen te vormen naar hun beeld en gelijkenis, hun religie opdringen, verwachtingen koesteren die je niet kunt waarmaken en die vroeg of laat leiden tot een midlifecrisis. Tenzij je intuïtief aanvoelt dat het klopt. Bij mij was dat niet het geval. Erger: een misvormend ingrijpen door de kinderbescherming zonder professionele begeleiding,
De vrouw van de kinderbescherming heeft de hele reis niks gezegd
Kinderen worden uit huis geplaatst omdat naar het oordeel van de kinderrechter en/of Jeugdbescherming de huiselijke omstandigheden een bedreiging vormen voor het welzijn zowel psychisch en/of fysiek voor het kind. Er is niet altijd sprake van een vooraankondiging, veelal is er sprake van een directe uit huis plaatsing op basis van een gerechtelijk bevel. Informatie over de noodzaak va ingrijpen komt van een leraar op school, een van de ouders, de buren, de huisarts. Over het waarom en de gevolgen wordt niet gediscussieerd. De kinderen worden opgehaald en gaan naar een Kindertehuis. Pas veel later komt een onderbouwing van de beslissing waartegen de ouders niet zoveel in te brengen hebben. Je bent je kinderen kwijt.
Het spoor bijster, verkeerde afslag!
Daar kan ik zelf het een en ander over kwijt. De huisarts stelde vast dat ik sexueel werd misbruikt en gaf dat door aan de Jeugdbescherming. Er werd thuis verder niet over gesproken. Mijn vader moest van de kinderrechter het huis verlaten en die nam zijn middenstandsdiploma mee. Het diploma dat mijn moeder niet had. Dat betekende het einde van de winkel. Ik kwam op een zaterdag terug van Scouting en werd opgewacht door een Mevrouw. Ik kan me niet herinneren dat ze iets zei. Er stond geen tas met kleren klaar, geen etui met een verse tandenborstel en tandpasta. Er was geen afscheid. Ze nam me gewoon mee. Naar een kindertehuis.
Levenslange straf en geen reddingsvest. Dat staat vast.
En hier begint de vervreemding. Het niet begrijpen. Het gebrek aan uitleg, zoals ik mijn vader niet begreep die mompelde dat hij me nodig had en mij tot bloedens toe omhelsde. Mijn moeder niet, omdat ze niet ingreep, niets zei, verdoofd.
Kindertehuis Lauriergracht
In een vreemd donker huis met steile trappen, een zolder vol oude kinderkleren, een jongens slaapzaal. Hier leerde ik geluidloos huilen, liep verloren rond, voelde de dreiging van schreeuwende en klierende kinderen, het geschreeuw van de zuster.
Er was geen grond om op te staan, geen hand op mijn schouder, geen welkomstwoord. Mond houden, bord leeg, wegwezen. Wist ze wel mijn naam? Het voelde als oud vuil en teveel. Iemand sloeg met een blok hout een gat in mijn hoofd. Waartoe zijn wij op aarde?, vroeg de priester op school. Om hier en hiernamaals gelukkig te zijn, dreunden wij in koor. Hij doelde op het hiernamaals. Niet hier.
Ik voelde geen binnen en geen buiten. Buiten was geschreeuw, binnen was het leeg: ik voelde niks. De tranen kwamen nachts, zonder geluid, zonder ademtocht. Was het allemaal mijn schuld? Waarom had ik niks gezegd over mijn vader, niet gewaarschuwd. Had mijn moeder niet mijn ondergoed gezien, vuil en met bloedsporen? Te druk met werk en drank. Ze heeft nooit iets gezegd. Ze had gehuild maar nam geen afscheid. Ze had me niet in haar armen genomen, niet getroost, niet gezegd het komt wel goed. Was ik mijn moeder kwijt? Mijn levenslang voelde ik haar afwezigheid, haar verwijt. Ik was het lievelingskind van mijn vader,
Mijn moeder heeft ons met een leugen meegenomen naar huis en ons daar verstopt. Pas op voor de man aan de overkant. Bukken als je naar bed gaat. Het hielp niet. Na drie weken kwam een politiemacht van acht in het zwart geklede agenten en kregen na veel geschreeuw en een worsteling met mijn moeder de sleutel van het achterhuis. Daarna verdwenen we in een zwarte Chevrolet van de politie naar een ander kindertehuis. Verder weg.
Kindertehuis Sint Maarten
Ik was negen toen ik vertrok. Toen ik bijna dertien werd, vroeg de kinderrechter wat ik wilde. Ik kon niet naar huis. Er was geen huis. Ik wou niet naar een pleegoudergezin. Te dicht op mijn huid. Ik wilde priester worden en ging dus naar een seminarie. Daar zou het vol zijn en ik ongezien.
nachtmerries
Ik scheurde het vel van mijn handen en gebruikte wondzalf, ik had last van psychoses en het lukt me in een heftige kramp stil te zitten. Ik sloeg mijn hoofd heen en weer om in trance te raken en geen verdriet te voelen. Ik ben er zes jaar geweest en eindigde toch met een diploma. Priester worden ging niet door. De gelofte van gehoorzaamheid en kuisheid was het breekpunt.
Ik had het verbod gekregen om niet over thuis en de gebeurtenissen te praten. Dat gaat tenslotte niemand aan, zeiden ze. Het werd mijn gewoonte om vragen te stellen en zelf geen antwoorden te geven. Ik kwam niet in beeld en kon ik ook niet zeggen op officiële papieren wat mijn vader deed, waar hij woonde, getrouwd was en/of nog leefde. Ik wist niets.
Ik werd benaderd door mannen die iets zagen, wat ik niet zag. Iets wat mijn vader meende te zien en ik niet wist. Ik was niet in staat tot enige vorm van intimiteit. Dat was een bron van conflicten. Wat bij mijn vrouw zo mooi begon, bleek uiteindelijk steeds een bedreiging. Het liep vast op het kind in mij. Het kind dat schreeuwde en tierde en tenslotte brak, een vicieuze cirkel. Ze zei: je praat als een kind. Het kwam goed. Ik zocht hulp en het werkte. Het werd een verhaal.
Maya Angelou heeft gelijk: there is no greater agony than an Untold story. De stilte is onverdraaglijk en ziek makend.
In Nederland zijn honderden kinderen gedwongen uit huis geplaatst omdat hun ouders zogenaamd fraude zouden hebben gepleegd. Ze ontdekten bij de belastingdienst dat ze geen Nederlandse achternaam hebben en dan zouden ze opzettelijk de misdadig gedrag vertonen. Het overviel de ouders. Ze eisten het geld terug voor de kinderopvang. Dat hadden die ouders niet. Het geld was legitiem uitgegeven aan de kinderopvang, Ze hadden het geld dus niet en de deurwaarders begonnen te dreigen met boetes en de schulden stegen tot grote hoogtes. Ze moesten hun bezittingen verkopen, hun huis, auto, alles en nog gingen de vorderingen omhoog. De kinderen werden op school opgewacht en meegenomen door wildvreemde mensen die niets hoefde uit te leggen. Ze hadden alleen een opdracht. De kinderen uit 1 gezin werden op verschillende plaatsen ondergebracht. Zonder afscheid, zonder verhaal, door wildvreemde mensen.
Dit herken ik.
Nog afgezien van misbruik bij pleegouders, als een kind te lange tijd van huis is, vervreemd het kind van de ouders. Je weet niet meer of het misschien toch niet de schuld van je moeder is is en waarom hebben ze je niet opgehaald, waarom wisten ze niet waar je was, kun je wel geloven wat je ouders je zeggen en als je zegt dat je naar huis wil, waarom kan dat niet en waarom zijn ze gescheiden en wanneer komt er een einde aan deze nachtmerrie? Het dendert alsmaar door je hoofd: woede en verdriet wisselen af.
Tot op de dag van vandaag kan de belastingdienst het probleem niet oplossen. De ouders hebben geen compensatie gekregen. Hele gezinnen liggen uit elkaar. De Nederlandse Overheid laat een donkere racistische kant zien en heeft nog steeds de kwestie niet opgelost, de ouders niet gecompenseerd; al twaalf jaar niet!
Gevolgen
De kinderen zijn getraumatiseerd voor het leven. Net als de ouders die het geloof in de overheid kwijt zijn. Ik weet welke route ze gaan lopen.
of ze er zelf schuld aan hebben
angst en depersonalisatie verschijnselen
angst voor intimiteit
achterom kijken of niet iemand je komt halen
geen vertrouwen in instanties
vervreemden van je ouders, gescheiden ouders
te oud om nog terug te gaan naar het verloren ouderlijk huis, het kinderparadijs
elke avond de sloten van het huis, je cel, je kamer, controleren
drankzucht/ drugs/ wegdrukken van gevoelens
je bent het oorspronkelijke script kwijt waarbij je niet werd aangemoedigd door je ouders, de priester, jehova getuige.
automutilatie
depressies, met 40 jaar arbeidsongeschikt.
Ps: Ik kan het niet helpen maar denk denk ook vaak aan de kinderconcentratiekampen in Amerika en Israël, twee beschaafde landen net als Nederland. Als ik denk aan de gevolgen van dit opzettelijk geforceerd trauma voor deze kinderen, huiver ik. Als ze hun boosheid uiten, met stenen gooien, wraak willen nemen voor de pijn en het verdriet, worden ze vermoord. In Kasmir richten soldaten hun pellets op de ogen van kinderen, in China worden kinderen van Uygur ouders gescheiden en heropgevoed. Kinderhanden in de goudmijnen van Ghana, Afrika. Een pervers systeem.
minderjarigen in israelische gevangenissen zonder van proces
Een paar weken geleden stierf mijn vrouw, partner, mijn grote liefde, in
mijn armen. Aan een hartaanval. Na veertig jaar: een abrupt einde.
Toen ik haar leerde kennen, werkte ik indertijd bij de Anne Frank Stichting, sectie onderwijs. Ik bezocht scholen waar werkende jongeren een vak leerden. Ik wilde als gastspreker met de jongeren praten over arbeidsvoorwaarden en rechten die waren vastgelegd in een collectieve arbeidsovereenkomst. Ik wilde praten over het jeugdloon. Ik begon in de bakkersklassen en bij verkoopmedewerkers in de detailhandel. De achterliggende gedachte was dat een arbeidersklasse met een goed inkomen, huisvesting, goede arbeidsvoorwaarden en sociale voorzieningen zoals pensioen, ziektekostenverzekering, een degelijke bescherming bood tegen autoritaire regimes en fascisme. Te beginnen bij de jeugd.
Ik zou in haar lessen komen, mijn verhaal vertellen en discussiëren met de klas. Zij was opgegroeid onder de rook van Hoogovens, tegenwoordig Tata Steel. Net als veel andere kinderen die opgroeien onder de verstikkende stofregen van een staalbedrijf. Ze had astma, was als kind twee jaar in Davos geweest om te overleven op die grote ijle hoogte in Zwitserland. Haar vader werkte bij Hoogovens, was actief lid van de vakbond, zat in de bedrijfscommissie en had de grote staking mee helpen voorbereiden. Hij was woordvoerder in de ondernemingsraad. Haar moeder werkte bij Verkade, de koekjesfabriek, was lid van de ondernemingsraad en wandelde door het bedrijf om te luisteren naar de vrouwen aan de lopende band.
Ze was actief in de buurt. Vulde belastingpapieren in, hielp kinderen met huiswerk, nam iedereen mee als we naar een pretpark gingen. De wereld was groter dan het gezin. Onze zoon ging naar een multi-culti lagere school om de hoek.
Haar werk ging naar een nieuw gebouwde school in wat ze bij de gemeente noemen : een achterstandswijk. Slechte school resultaten, veel geweld, slechte huisvesting, lage inkomens,enz.
Ze begon het Weekend College: gratis huiswerkbegeleiding op zaterdag voor alle leerlingen van de scholen in de wijk. Een kleurrijke wijk. Vergeleken met de andere wijken in de stad was er nauwelijks doorstroming naar vormen van hoger onderwijs, laat staan universiteit. Dat vond ze ongeloofwaardig. Er moest iets grondig fout zijn in het onderwijssysteem in de wijk. En dat was ook zo. Kinderen kregen steevast een lager onderwijsadvies na de eindtoets op de lagere school. Ze ging mee met de ouders naar het schoolgesprek en wat de uitkomst ook was, ze gingen zoeken naar een school die er wel toe deed en de kinderen kregen extra aandacht op het Weekend College. Ze was er van overtuigd dat kinderen veel meer konden. Ouders begonnen er vertrouwen in te krijgen dat juf Astrid een overtuigend oordeel had over hun kinderen en dat ze werden gestimuleerd om het beste uit zichzelf te halen tegen het oordeel van de schoolleiding in. Het verdriet van de ouders werd omgezet in vertrouwen.
Schoolleiders zeiden steevast dat ouders hun kinderen niet konden begeleiden met huiswerk maken. Dus kregen ze een lager schooladvies. Dat scheurde aan tegen institutioneel racisme.
Tien jaar heeft ze dit werk gedaan en heeft gezorgd voor continuïteit en voortgang van het Weekend College. Daarna heeft ze alle energie gestoken in de opvang van dak- en thuisloze jongeren. Met al haar kennis kon ze verschillende organisatie bundelen , konden woningcorporaties woningen beschikbaar stellen en kon een jongere die op straat had geleefd een woning krijgen op voorwaarde dat ze doorgingen met zijn/haar opleiding en een diploma haalden. Haar contacten-netwerk gaf haar de informatie of het wel, of niet gebeurde. Het hebben van een weedplantage of het “”krijgen”” van een kind was verboden. Of zoals een bekende Cabaretière altijd zei tegen de meiden: “Pasop: je diploma is je man”
We zijn na een hectische periode op vakantie gegaan. Bij terugkomst was ze uitgeput en ze wilde nog zoveel. Een van “onze” kinderen trouwde en gaf een groot feest. Daar kwamen we alle kinderen tegen uit de beginperiode : nu als jongvolwassenen. De tranen stonden in haar ogen: ze hadden bijna allemaal bereikt wat ze wilden: sommigen hoger beroepsonderwijs, sommigen universiteit. Gedaan of bezig waar hun hart hen bracht. Een van de ouders liep met haar rond en zei tegen iedereen: dit is mijn dochters tweede moeder.
Ze heeft het voorbeeld gegeven en het stokje overgedragen: wees wie je bent, geloof in eigen kracht, leer vertrouwen op anderen en help elkaar.
Nadat het IPCC het rapport had uitgegeven waarbij werd aangegeven dat we nog heel even tijd hebben om te voorkomen dat de opwarming van de aarde boven 1.5 procent zou uitkomen, heb ik uiteraard rond gelezen in afwachting van enthousiaste reacties in de trant van: we zijn al volop bezig en hebben oplossingen voor de scheepvaart, containervaart, luchtvaart, zeldzame metalen (onderdelen voor onze technologische snufjes}, landbouw, bosbouw, betonbouw, vuilverwerking, methaan, verspreiding van lood in drinkwater, methaan in Siberie, het stoppen van smeltend ijs en het stoppen van landverschuivingen in de bergen door smeltend permafrost, en niet onbelangrijk: een alternatief voor olie en gas. Ik ben vast iets vergeten.
Maar helaas. Neem bijvoorbeeld onze demissionaire regering in Nederland. De voor de vierde keer herkozen VVD (neoliberaal en rechts), CDA (Christen Democraten en rechts)), D66 (Liberaal en middenmoot) en CHU (christelijk en tegen abortus)), heeft in al die twaalf jaren ervoor gekozen , om beleidsvorming op het gebied van Opwarming, over te dragen aan ambtenaren, beleidsvoorbereidende commissies (waarvoor hartelijk dank), en er melding maken als iets aan het kabinet is overgedragen. (waarvoor hartelijke dank). Dat was het.
Worden deze adviezen ter harte genomen? Volgens Premier Rutte kunnen we ervan verzekerd zijn, dat er serieus naar wordt gekeken. Door Ambtenaren.
Tijdens deze stilte door het voorbereidende werk, worden geen landbouw hervormingen doorgevoerd. Er wordt niet gewerkt aan verbetering van water regulering en behoud. Er wordt niets gedaan een dijkverhoging, wateropvang onder de Veluwe…….Er worden geen huizen gebouwd of zijn door investeringsmaatschappijen gewoon te duur. Ze blijven doorgaan met het verbreden van het wegennet ten koste van de natuur. Het openbaar vervoer loopt jaren achter met nieuwe investeringen. De luchtvaart is het parade speeltje van de premier, daar hoef je dus niets van te verwachten, Tatasteel (Indiaas Metaal Concern) wordt niet aangepakt ondanks bewezen feiten dat omwonenden te maken krijgen met astma, kanker, vervuiling. Ze presteren het om nog maar eens te zeggen na jaren dat onderzoek noodzakelijk is.
En dan: IPCC voorspeldt dat Nederland onder water komt te staan. Dat is al heel lang bekend. Je zou denken dat de regering een spoorboekje heeft samengesteld: welke investeringen eerst, waar beginnen we, wat vragen we van de burgers die moeten verhuizen of gevaar lopen, waar zijn de tekeningen, de plannen, is er een wedstrijd voor de beste inzending?
Over heel Nederland daalt het grondwater met als gevolg dat er schuren ontstaan in huizen, gebouwen. Wie een huis koopt moet de palen onder het huis controleren voor de aankoop. Niet goedkoop, maar als later blijkt dat de houten dragende palen verrot zijn, kun je de kosten niet meer verhalen op de vorige bewoner.
Onze premier is een neoliberaal in hart en nieren. Hij gelooft werkelijk dat als je maar je best doet, je er wel zal komen. Kom je er niet, dan heb je dus niet je best gedaan. Om te voorkomen dat je lui wordt houden we alle uitkeringen en het minimumloon laag. Ondertussen is net als in de rest van de wereld de ongelijkheid tussen rijk en arm gigantisch toegenomen: decentralisatie van het sociaal contract inclusief bezuiniging hebben kaalslag gecreëerd in het onderwijs, universitair onderwijs, sociale advocatuur, huurverhogingen, tekort aan woningen, gezondheidszorg, jeugdzorg, psychiatrische hulpverlening. Sluiting van ziekenhuizen, tekort aan huisartsen.
Daarnaast zijn particuliere onderwijsinstellingen van de grond gekomen, private huiswerk begeleiding, private ziekenhuizen, subsidies voor dure elektrische auto’s, hebben Google en Microsoft tegen gereduceerd prijzen data centers kunnen bouwen met goedkope stroom. Onder het mom van werkgelegenheid.
De hervorming van de landbouw wordt al jaren effectief tegengehouden door het CDA: christen democratisch appel. Met de naam is niks mis maar de boeren zijn de achterban en hebben zich sinds jaar en dag goed georganiseerd. Die hervormingen zijn noodzakelijk vanwege stikstof uitstoot, overschot aan mest (Europa), gebruik van Pesticiden, overproductie van vlees en melk naar Europese richtlijnen. Stand van zaken: er gebeurd niets.
Shell is veroordeeld voor de schade in Nigeria. Dat vinden ze onterecht maar ach. Om ons blij te maken willen ze een windmolen park bouwen in de Noordzee. Lief, maar de schade die gasboringen in het Noorden hebben veroorzaakt bij huizen en boerderijen is nog steeds niet hersteld en betaald, na jaren niet. Nog altijd niet. De CEO van Shell Nederland zei met een verraderlijk lief gezichtje op TV dat Shell (Nam) schade zou herstellen tot de laatste cent. Ik wist dat ze loog. Het kan ook zijn dat minister Wiebes (VVD) al wist dat ze dat niet zouden doen. Wel moest de regering een gigantisch bedrag betalen omdat Shell geen winst kon boeken over de resterende hoeveelheid gas in de Groningse bodem. (Toch handig die vrijhandelsverdragen.)
Samenvattend: er zijn plannen, er is een subsidiebedrag vrijgemaakt vooral voor bedrijven die geen belasting betalen (Multinationals), brievenbus bedrijven aan de Amstel. Dus als we nu nog moeten beginnen aan iets wat we al jaren weten en binnenkort waarheid wordt, dan bekruipt mij het gevoel dat er niets gaat gebeuren behalve het beschikbaar stellen van enorme bedragen aan bedrijven waar we tegelijkertijd niets meer van zullen horen, tenzij ze mensen moeten ontslaan. Daar is weer subsidie voor.
Zijn er kansen? Voor mensen met een groot vermogen zijn er nog interessante locaties op de Utrechtse Heuvelrug, heuvels in Zuid Limburg, maar het zou ook Nieuw Zeeland kunnen zijn.
Mijn geloof in de Nederlandse regering is tot nul gedaald: te traag, te laat. De regering (lees ambtenaar) neemt graag de telefoontjes aan van de Bank CEO’s, DSM, Tatasteel, KLM, Booking.com, Albert Heijn, Techbedrijven, enz,
Ondertussen worden mensen met een buitenlandse naam, gewone burgers in Nederland, door een algoritme bij de belastingdienst, ervan verdacht dat ze fraude plegen met geld voor de kinderopvang. Zonder nadere toelichting wordt het geld, van enkele jaren, teruggevorderd. Je krijgt toeslag omdat je niet voldoende geld verdiend om de kinderopvang zelf te betalen. De ellende is niet te overzien. De belastingdienst schakelt incassobureaus in en omdat mensen niet kunnen betalen, loopt de schuld op tot meer dan honderdduizend gulden. Er volgen huisuitzettingen, echtscheidingen, onnoemelijk leed, terwijl je niet weet waarvoor je bent beschuldigd en niet begrijpt wat je verkeerd hebt gedaan. Contact met de belastingdienst is onmogelijk.
De regering weet van niets: de Premier: we zullen het nakijken. Kan zich niets herinneren. Het geld is na twee jaar nog niet terugbetaald.
Dit is onze regering. Wat zijn onze kansen bij de opwarming van de aarde? De partij van Mijnheer Rutte is bij de jongstleden gehouden verkiezingen weer de grootste. Premier Rutte is opnieuw premier. En elke vier jaar dat hij er is, zijn we afhankelijk van zijn ambtenaren en die hoeven geen verantwoordelijkheid af te leggen. Rutte zelf weet van niks, of heeft geen herinnering. En elke vier jaar zijn we dichter bij de afgrond.
I have been reading articles from Medium for quite some time now. What concerns me is following developments worldwide in the context of global warming and the way science, government leaders and people respond to opportunities and threats. I write about this myself and follow publications and opinions in various newspapers and magazines worldwide. I am a strong supporter of global warming being addressed mainly at the intercontinental level and substantiated with proposals for various governments supported by scientific advice. That will not happen. I want to keep writing about what has happened and will happen.
” De Dissociatieve Identeitsstoornis DIS is al decennia onderdeel van een verbeten debat. Wordt het veroorzaakt door ernstig vroegkinderlijke traumatisering of is de psychische aandoening pure fantasie? Neurowetenschapper Simone Reinders is een pionier in het onderzoek naar dissociatie en de neurobiologie van DIS. Vorige maand publiceerde ze een grootschalige analyse van alle bekende studies die de biologie van dissociatie onderzochten. “
Wat mijn aandacht trokt in dit artikel is de relatie die Mevrouw Reinders o.a legt tussen DIS en seksueel misbruik, cq trauma in de vroege kindertijd.
Ik ken veel momenten van gedragspatronen in mijn leven die verwijzen naar een identiteitsstoornis. In de gesprekken met verschillende psychiaters is hier nooit op doorgevraagd en werden de gesprekken vaak teruggevoerd op het hier en nu of in een enkel geval een geboortetrauma. Echter niet op gebeurtenissen van misbruik, huiselijk geweld, uithuisplaatsing enz, en de gevolgen.
Het heeft ook jaren geduurd voordat het etiket CPSS werd gegeven om een kader te geven, een verklaring voor gedragsverschijnselen. Als het om verschijnselen gaat die zouden kunnen verwijzen naar DIS gaat het verder: verandering in het gedrag van volwassene in een kindpositie. Dat heeft me altijd bezig gehouden en ik heb het ook geschilderd. Ik weet nog momenten van die verandering omdat ik ermee werd geconfronteerd. Het gebeurde tegelijk met verstarring en daarna woede alsof ik was betrapt. Praten als een kind, handelen als een kind, toestaan dat wat er gebeurde als kind een kinderlijke reactie oplevert. Zoals ik moest handelen toen ik klein was: aangeleerd reageren. Lichaam, Hand en Hoofd werden gestuurd.
Ik wist ook hoe ik mijzelf kon splitsen: aanwezig/niet aanwezig. Mezelf horen praten met mensen terwijl ik iemand ergens anders was. Kon dagen duren en hield dan op als mijn agenda aangaf dat ik afspraken had. Een lange rit in de auto of erger in de trein was een belangrijke trigger om te splitsen. Afwezig en toch aangekomen op de afgesproken plaats. Het gebeurde ook dat ik niet aankwam en bleef doorrijden tot het gordijn verdween.
Ik hoor de ander: waar ben je nu, wat denk je, ik hoor de angst in de stem. Maar ik kan niks zeggen, er komen honderden woorden tegelijk en ik kan er geen verhaal van maken.
Is dat een dissociatieve stoornis? Als ik het artikel lees en herlees zie ik antwoorden die dekking geven aan gebeurtenissen in mijn verleden.
Mijn hoofd heen en weer slaan, dat deed ik als kind om mijzelf te bedwelmen, in slaap te sussen. Recentelijk werd ik midden in de nacht wakker terwijl ik heftig mijn hoofd heen en weer schudde, net als toen. Een nachtmerrie? Ik ben weer in slaap gevallen. Toen is dichtbij, weet ik en triggers zijn altijd aanwezig.
Ik spreek geen psychiaters meer, dat is voorbij, maar zulke discussies en kennisoverdracht zoals bij Argos, volg ik graag. Het kunnen antwoorden zijn op vragen en als ik er mee verder kom is het allang goed.
